مرداب - مهدی اخوان ثالث

این نه آب است کآتش را کند خاموش

با تو گویم ، لولی لول گریبان چک

آبیاری می کنم اندوه زار خاطر خود را

زلال تلخ شور انگیز

تکزاد پک آتشنک

در سکوتش غرق

چون زنی عیران میان بستر تسلیم ، اما مرده یا در خواب

بی گشاد و بست لبخندی و اخمی ، تن رها کرده ست

پهنه ور مرداب

بی تپش و آرام

مرده یا در خواب مردابی ست

و آنچه در وی هیچ نتوان دید

قله ی پستان موجی ، ناف گردابی ست

من نشسته م بر سریر ساحل این رود بی رفتار

وز لبم جاری خروشان شطی از دشنام

زی خدای و جمله پیغام آورانش ، هر که وز هر جای

بسته گوناگون پل پیغام

هر نفس لختی ز عمر من ، بسان قطره ای زرین

می چکد در کام این مرداب عمر اوبار

چینه دان شوم و سیری ناپذیرش هر دم از من طعمه ای خواهد

بازمانده ، جاودان ،منقار وی چون غار

من ز عمر خویشتن هر لحظه ای را لاشه ای سازم

همچو ماهی سویش اندازم

سیر اما کی شود این پیر ماهیخوار ؟

باز گوید : طعمه ای دیگر

اینت وحشتنک تر منقار

همچو آن صیاد نکامی که هر شب خسته و غمگین

تورش اندر دست

هیچش اندر تور

می سپارد راه خود را ، دور

تا حصار کلبه ی در حسرتش محصور

باز بینی باز گردد صبح دیگر نیز

تورش اندر دست و در آن هیچ

تا بیندازد دگر ره چنگ در دریا

و آزماید بخت بی بنیاد

همچو این صیاد

نیز من هر شب

ساقی دیر اعتنای ارقه ترسا را

باز گویم : ساغری دیگر

تا دهد آن : دیگری دیگر

ز آن زلال تلخ شورانگیز

پکزاد تک آتشخیز

هر بهنگام و بناهنگام

لولی لول گریبان چک

آبیاری می کند اندو زار خاطر خود را

ماهی لغزان و زرین پولک یک لحظه را شاید

چشم ماهیخوار را غافل کند ، وز کام این مرداب برباید